لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است

که مدعا طلبیدن ز یار بی ادبی است

حکیم جام جم و آب خضر چون گوید

مراد جام زجاجی و بادهٔ عنبی است

نرنجم ار سخن تلخ گویدم که ز پی

شکرفشان لبش از خنده های زیر لبی است

شب از جفای تو می نالم و چو می نگرم

همان دعای تو با ناله های نیمه شبی است

به یک کرشمهٔ چشم فسونگر تو شود

یکی هلاک یکی زنده این چه بوالعجبی است

برد دل از همه کس نظم او که هاتف را

ملاحت عجمی و فصاحت عربی است